Een aantal weken terug kwam ik bij Evelien thuis. Een lieve, spontane vrouw die is opgegroeid onder de vleugels van haar ouders die een kringloop bezaten. Ze heeft een diepe liefde voor spullen en mensen en gunt iedereen de parels die ze vindt. Maar de opgestapelde spullen in en om het huis hebben er ook voor gezorgd dat ze niet meer bij haar eigen plek van rust kan komen en blijven. In zichzelf, maar ook in haar huis.
bedekte schaamte
Ze leidde me gastvrij door haar gezellige stulp, waar ze met haar moeder al een flink begin maakte met opruimen. Het leek erop dat we deze klus binnen afzienbare tijd konden klaren, totdat ze me met wat bedekte schaamte een kijkje schonk in de laatste kamer van het huis. Er stond onder andere een prachtige boekenkast vol boeken met wijsheid, maar er was met allerlei spullen omheen gebouwd. De kamer was stapsgewijs opslagruimte geworden.
doorbraak in stilte
Ik stelde voor om hier met de ogen dicht zichzelf en erna de ruimte te ervaren, want haar ademhaling zat haar hoog. Door wat spullen ergens anders op te stapelen, konden we precies in de kleermakerszit met zijn tweeën op de grond zitten. Na een korte visualiserende meditatie, ademden we verbonden en hielp ik haar de emoties die omhoog kwamen te doorvoelen. En toen gebeurde het. Te midden van deze kamer met verborgen erfstukken van voorouders uit Indonesië brak ze in tranen uit, verbrak ze de stilte en besefte ze: ‘Ik ben het waard’. Haar diepe verlangens en dromen sneeuwden onder in huis en haar gevoelsleven, maar werden sinds lange tijd weer aangeraakt. Het was een moment van onverwachte doorbraak, waar ze zelf ruimte aan heeft gegeven om te laten ontstaan door deze dappere stap te zetten richting verandering.
'Ik ben het waard een ander leven te leiden'
En nu, ten tijde van dit schrijven, baant ze haar weg door haar spullen, langzaam inzicht krijgend in wat haar er, naast haar opvoeding, nog meer toe heeft gedreven spullen te verzamelen. Het is voor mij een eer dit te mogen begeleiden en getuige te zijn van haar transformatie.